در اسفندماه 1390 یکی از هم‌ولایتی‌های ورزش‌دوست در تهران به اینجانب گفت :جمعی از پیشکسوتان ورزش به‌ویژه کشتی نشست‌های دوره‌ای با یکدیگر دارند و آقای طالقانی، رئیس فدراسیون کشتی از جنابعالی برای شرکت در این جمع دوستانه دعوت کرده است. با علاقه‌مندی دعوت را پذیرفته و در آن جلسه شرکت کردم.
گردهمایی دوستان در محوطه ای که متعلق به یکی از پیشکسوتان و ورزش‌دوستان در شرق تهران بود، برگزار شد. علاوه بر آقای طالقانی، آقای موحد، قهرمان کشتی که از آمریکا آمده بود، آقای محمد نصیری قهرمان وزنه‌برداری و چهره‌هایی با قریب یکصد سال سن که بانشاط و شاداب بنظر می رسیدند و با حرارتی وصف ناشدنی از تاریخ ورزش و حوادث تلخ وشیرین آن می گفتند وعزیزانی دیگر تشکیل دهنده این جمع صمیمی بودند. آقای مهندس هاشمی‌طبا، رئیس اسبق تربیت بدنی کشورمان دیگر میهمان ویژه وآقای ناصر ملک مطیعی نیز در زمره مدعوین این جلسه بودند.
پس از صحبت مقدماتی آقای طالقانی، آقای هاشمی‌طبا پیرامون ورزش و ضرورت آن، مناسبات ورزشکاران و برنامه‌ریزی در ورزش با ذکر خاطراتی سخن گفت که مورد استقبال جمع حاضر قرار گرفت . سپس حاضران جداگانه به معرفی خود و سابقه ورزشی‌شان پرداختند. یکی از آنان که مدال قهرمانی جهان را داشت، ضمن معرفی خود گفت در رژیم گذشته یک دستگاه اتومبیل به او هدیه شد که پس از انقلاب آن را از او گرفتند!
آقای طالقانی مجددا از اینجانب و آقای هاشمی‌طبا برای پذیرش دعوتشان تشکر کردند و ضمن برشمردن سوابق اینجانب در مجلس، وزارت امور خارجه و دولت به سخنرانی دعوت کردند. چند روزی تا انتخابات مجلس نهم باقی نمانده بود. با تعاریفی که آقای طالقانی کردند و اطلاع جمع از حضور اینجانب در جبهه متحد اصولگرایان، مخاطبان حاضر در جلسه انتظار نطق انتخاباتی در دفاع از فهرست خاصی را داشتند (با توجه به اینکه خود بنده کاندیدا برای مجلس نبودم).
در ابتدای سخنانم از آقای طالقانی و زحماتش در فدراسیون تشکر و از حضور در جمع پیشکسوتان ابراز خوشحالی کردم. سپس به آشنایی با مهندس هاشمی‌طبا از سال 1359 اشاره کرده و افزودم: اولین دیدار من با ایشان در مسئولیت وزارت صنایع بود و آخرین ارتباط کاری ما سفر ایشان در کسوت ریاست تربیت بدنی به ژاپن در دوران سفارت اینجانب برای شرکت در مسابقات پارالمپیک زمستانی در آن کشور بود. برای من شخصیت آقای هاشمی‌طبا در نخستین دیدار که برآمده از آرامش، متانت، تواضع و به استدلال سخن گفتن در ذهنم نقش بسته بود، با شخصی که 27 سال بعد در ژاپن با یکدیگر دیدار داشتیم، تفاوتی نداشت و این ثبات شخصیت و ارتقای معنوی جای تبریک دارد.
در ادامه با نشان دادن شکستگی مختصر گوش چپ خود، بیان کردم که گاهی در نوجوانی به صورت آماتور روی خاک و چمن کشتی می گرفتیم و در مقطعی از دوران تحصیل در دبیرستان با تشکیل تیم فوتبال ستاره کاپیتان این تیم بودم. آنگاه با اشاره به محیط خارج از کشور و ضرورت آشنایی جهانیان با کشورمان و فرهنگ و تاریخ و آداب و اعتقادات مردم ایران زمین، ورزش را زیرمجموعه فرهنگ یک کشور معرفی کردم و اضافه کردم ورزشکارانی که موفق به ارائه ظرفیت ورزش کشور با ایستادن بر سکوهای قهرمانی در میادین بین‌المللی می‌شوند، در واقع سفیران موفق فرهنگی ملت ما می باشند.
در فراز پایانی اظهاراتم بیان داشتم: بر این باورم که استفاده ابزاری از دو قشر هنرمند و ورزشکار برای اهداف سیاسی به‌ویژه در عرصه انتخابات باید متوقف شود. در فلان حوزه انتخابیه برای مجلس یا در انتخابات ریاست‌جمهوری نباید اقدام به یارگیری در تیم‌های ورزشی یا جامعه هنری کرد. فلان تیم ورزشی یا فلان جمع از هنرمندان در حمایت از این نامزد و تیم و جمع دیگری در حمایت از کاندیدای رقیب اطلاعیه دهند. بنده معتقدم هر کس با هر گرایش سیاسی به عنوان وکیل مردم یا رئیس‌جمهور انتخاب شود، باید از جامعه ورزشی و هنری در نگاهی ملی حمایت کند. البته هر ورزشکار یا هنرمندی که برای مشارکت در سرنوشت سیاسی کشورش به پای صندوق رأی می‌رود، به نامزد دلخواه خود رأی می‌دهد اما تیم‌های ورزشی و جامعه هنرمندی کشور نباید تاوان نتایج سیاسی انتخابات را بپردازند.
از نحوه تشویق حاضران نسبت به این فراز از صحبتهایم، به نظر می‌رسید که حرف دل آنان زده شده بود. در پایان با پیشکسوتان عکس دسته‌جمعی و یادگاری گرفتیم.
اسامي پيشكسوتان را هم به ترتيب بنويسيد کجا گوش شنوا که اظهارات شما را بشنود و ببیند .